अकबर-बीरबल कथाहरू || बीरबल || अकबर
जब बुद्धि, चतुराई र बुद्धिको कुरा आउँछ, वीरबलको नाम आउँछ। त्यसैगरी, अकबर-बिरबलको जोडी कसैबाट लुकेको छैन। यो पनि भनिन्छ कि बीरबल सम्राट अकबरको बहुमूल्य रत्न मध्ये एक मानिन्थ्यो। अकबर-बीरबलसँग सम्बन्धित यस्ता धेरै कथा छन्, जसले सबैलाई गुदगुदी गर्छ। यसका साथमा एउटा विशेष पाठ पनि दिइएको छ।अकबर-बीरबलका कथाहरू सधैं सबैका लागि हुन्।
प्रेरणादायी बनेको छ । आफ्नो चतुराई र बुद्धिका साथ, बीरबलले सम्राट अकबरको दरबारमा धेरै पटक आएका जटिल मुद्दाहरू हल गरे। साथसाथै सम्राट अकबरले दिएको चुनौतीलाई खुसीसाथ स्वीकार गर्दै तिनको समाधान पनि गरे । निस्सन्देह, यी कथाहरू र कथाहरू शताब्दीयौं पुराना छन्, तर तिनीहरूको महत्त्व वर्तमानमा पनि जारी छ।
यदि तपाईं आफ्ना बच्चाहरूलाई मानसिक रूपमा बलियो बनाउन चाहनुहुन्छ वा तिनीहरूलाई शान्त र दिमाग प्रयोग गरेर हरेक समस्याको समाधान कसरी गर्ने भनेर सिकाउन चाहनुहुन्छ भने, अकबर-बीरबल कथाहरू भन्दा राम्रो केहि छैन। हाम्रा कथाहरूको यस भागमा, अकबर-बीरबलका ती कथाहरू र कथाहरू पढ्नुहोस्, जसले बच्चाहरूको जीवनलाई सही दिशा दिनेछ।
अकबर-बीरबल कथाहरू
- [vtab]
- १. सबैभन्दा ठूलो कुरा
- कुनै समय बीरबल दरबारमा उपस्थित थिएनन् । यसैको फाइदा उठाउँदै केही मन्त्रीहरूले महाराज अकबरको कान बीरबलको विरुद्धमा भर्न थाले। एक जनाले भन्न थाले, “महाराज ! तिमीले हरेक जिम्मेवारी बीरबललाई मात्र दिन्छौ, हरेक काममा उनको सल्लाह लिन्छौ। यसको मतलब तिमीले हामीलाई अयोग्य ठान्यौ। तर, त्यस्तो होइन, हामी पनि बीरबलजस्तै सक्षम छौं ।
बीरबल महाराजलाई धेरै प्रिय थिए। उहाँ उनीहरूको विरुद्धमा केही सुन्न चाहनुभएन, तर उहाँले मन्त्रीहरूलाई निराश नहोस् भनेर समाधानको काम गर्नुभयो। उहाँले तिनीहरूलाई भन्नुभयो, “म तिमीहरू सबैबाट एउटा प्रश्नको उत्तर चाहन्छु। तर, याद राख्नुहोस् कि यदि तपाईंहरूले यसको जवाफ दिन सक्नुहुन्न भने, तपाईं सबैलाई मृत्युदण्ड दिइनेछ।
दरबारीहरूले हिचकिचाए र महाराजलाई भने, “ठ.. ठिक छ महाराज! हामी तपाईंको यो शर्त स्वीकार गर्छौं, तर पहिले तपाईं प्रश्नहरू सोध्नुहोस्।राजाले भने, "संसारमा सबैभन्दा ठूलो चिज के हो?"
यो प्रश्न सुनेर सबै मन्त्रीहरु एक अर्कालाई हेर्न थाले । महाराजले उनको अवस्था देखेर भन्नुभयो, “यस प्रश्नको उत्तर सहि हुनुपर्छ भन्ने याद राख। म कुनै अप्ठ्यारो जवाफ चाहन्न।"
यस प्रश्नको जवाफ दिन मन्त्रीहरूले राजासँग केही दिनको समय मागे । राजा पनि यो कुरामा सहमत भए । दरबारबाट निस्किएपछि सबै मन्त्रीहरु यो प्रश्नको उत्तर खोज्न थाले । पहिलोले भन्यो संसारको सबैभन्दा ठूलो कुरा भगवान हो, दोस्रोले भन्न थाल्यो संसारको सबैभन्दा ठूलो कुरा भोक हो । तेस्रोले दुवैको जवाफलाई अस्वीकार गर्दै भने कि भगवान कुनै चीज होइन र भोक पनि सहन सकिन्छ। त्यसैले राजाको प्रश्नको जवाफ यी दुई मध्ये कुनै पनि छैन। बिस्तारै समय बित्दै गयो र ढिलाइमा लागेका दिनहरु पनि बित्दै गयो । तैपनि राजाले सोधेको प्रश्नको जवाफ नपाएपछि सबै मन्त्रीलाई आफ्नो ज्यानको चिन्ता लाग्न थाल्यो ।
अर्को उपाय नपाएपछि सबैजना वीरबल पुगे र आफ्नो सम्पूर्ण कथा सुनाए । यो कुरा बीरबललाई पहिल्यै थाहा थियो । उहाँले तिनीहरूलाई भन्नुभयो, "म तिमीहरूको जीवन बचाउन सक्छु, तर तिमीहरूले मैले भनेजस्तै गर्नुपर्छ।" वीरबलको कुरामा सबै सहमत भए । भोलिपल्ट बीरबलले एउटा पालकी मिलाइदिए । उनले दुई जना मन्त्रीलाई पाल्की उठाउने काम दिए, तेस्रोलाई हुक्का समात्ने र चौथोलाई जुत्ता उठाएर आफैं पालकीमा बसे । त्यसपछि सबैलाई राजाको दरबार तर्फ जान संकेत गरियो । जब सबैजना बीरबललाई लिएर दरबारमा पुगे, यो दृश्य देखेर महाराज छक्क परे । बीरबललाई केही सोध्नुअघि नै बीरबल आफैंले राजालाई भने, “महाराज !
संसारको सबैभन्दा ठूलो कुरा 'गर्जन' हो। तिनीहरूको गर्जनको कारण, तिनीहरू सबैले मेरो पालकी उठाएर यहाँ ल्याएका छन्। यो सुनेर महाराज मुस्कुराउन सकेनन् र सबै मन्त्री लाजमा शिर झुकाएर उभिए ।
कथाबाट पाठ सिक्ने :
कसैको क्षमता देखेर कहिल्यै ईर्ष्या गर्नु हुँदैन, त्यसबाट सिकेर आफूलाई सुधार्ने प्रयास गर्नुपर्छ भन्ने कुरा हामीले यस कथाबाट सिकेका छौं। - २. हरियो घोडाको कथा
- एक साँझ राजा अकबर आफ्नो प्रिय वीरबलसँग आफ्नो शाही बगैंचामा घुम्न गए। त्यो बगैचा अचम्मको थियो। चारैतिर हरियाली थियो र फूलको भिजेको सुगन्धले वातावरणलाई अझ सुन्दर बनाइरहेको थियो । यस्तो अवस्थामा राजालाई के लाग्यो कि उनले बीरबललाई भने, “बीरबल ! हामी यो हरियो बगैंचामा हरियो घोडामा घुम्न चाहन्छौं। त्यसैले म तिमीलाई सात दिनभित्र हाम्रो लागि हरियो घोडाको व्यवस्था गर्न आदेश दिन्छु। अर्कोतर्फ, यदि तपाईंले यो आदेश पूरा गर्नुहुन्न भने, तपाईंले मलाई कहिल्यै आफ्नो अनुहार नदेखाउनु होला।राजा र बीरबल दुवैलाई यो तथ्य थाहा थियो कि आजसम्म संसारमा हरियो रङको घोडा भएको छैन। तैपनि राजा वीरबलले कुनै न कुनै कुरामा आफ्नो पराजय स्विकारोस् भन्ने चाहन्थे । त्यसैले उनले बीरबललाई यस्तो आदेश दिए। तर, बीरबल पनि धेरै चलाख थिए। राजाले उनीबाट के चाहन्छन् भन्ने कुरा उनलाई राम्ररी थाहा थियो। त्यसैले घोडा खोज्ने बहानामा उनी सात दिनसम्म यता-उता भौंतारिए।
आठौं दिन बिरबल दरबारमा राजासामु हाजिर भएर भने, “महाराज ! तिम्रो आदेश अनुसार मैले तिम्रो लागि हरियो घोडाको व्यवस्था गरेको छु।
यद्यपि यसको मालिकको दुई शर्तहरू छन्। राजाले उत्सुकतासाथ दुवै अवस्थाको बारेमा सोधे। तब बीरबलले जवाफ दिए, "पहिलो सर्त भनेको त्यो हरियो घोडा ल्याउन तिमी आफै जानुपर्छ।" राजाले यो शर्त स्वीकार गरे।
त्यसपछि उसले दोस्रो सर्तको बारेमा सोध्यो। त्यसपछि बीरबलले भने, "घोडा मालिकको दोस्रो सर्त यो हो कि घोडा लिन जानको लागि हप्ताको सात दिन बाहेक अरु कुनै दिन छनोट गर्नुपर्छ।" यो सुनेर राजाले अचम्म मानेर बीरबललाई हेर्न थाले ।
त्यसपछि वीरबलले सजिलै जवाफ दिए, “महाराज ! घोडा मालिक भन्छन् कि विशेष हरियो रंगको घोडा ल्याउनका लागि यी विशेष शर्तहरू स्वीकार गर्नुपर्छ। बीरबलको यो चतुर कुरा सुनेर राजा अकबर खुसी भए र बीरबललाई आफ्नो हार स्वीकार गर्न साँच्चै गाह्रो काम हो भनी सहमत भए।
कथाबाट पाठ सिक्ने:
यो कथाले हामीलाई सही बुझाइ र बुझाइले असम्भव देखिने काम पनि सजिलै गर्न सकिन्छ भन्ने सिकाउँछ। - ३. खाना पछि सुत्नुहोस्
- दिउँसोको समय थियो, राजा अकबर आफ्नो दरबारमा बसेर केही सोचिरहेका थिए । अचानक उसलाई बीरबलले भनेको एउटा कुरा याद आयो । उसलाई याद आयो कि एकपल्ट बीरबलले उसलाई एउटा उखान भनेका थिए, जुन यस्तो थियो– खाएपछी सुत्नु र कुटेर भाग्नु बुद्धिमान मानिसको लक्षण हो । राजा सोच्न थाले, “अहिले दिउँसो भयो।पक्कै बीरबल खाना खाएर सुत्ने तयारीमा होलान् । आज उसलाई गलत साबित गरौं।" यो सोचेर उसले एक नोकरलाई वीरबललाई यही क्षणमा दरबारमा उपस्थित हुन सन्देश दिन आदेश दियो। बीरबल खाना खाएर बसिरहेका थिए कि राजाको आदेश लिएर नोकर बीरबलकहाँ पुग्यो । वीरबलले आदेशको पछाडि लुकेको राजाको नियत राम्ररी बुझे। उसले नोकरलाई भन्यो, “तिमी केही बेर पर्ख। लुगा फेरेर तिमीसँगै हिँड्छु। भित्र गएर बीरबलले आफ्नो लागि टाइट पायजामा रोजे। पजामा टाइट थियो त्यसैले त्यो लगाउन ओछ्यानमा सुत्नुपर्यो।
पजामा लगाउने बहानामा उनी केही बेर ओछ्यानमा पल्टिए र त्यसपछि नोकरसँगै अदालततिर लागे । राजा दरबारमा बीरबललाई पर्खिरहेका थिए। त्यहाँ पुगेपछि राजाले सोधे, “किन बीरबल ? आज खाना खाएपछि सुत्नुभयो कि परेन ? बीरबलले जवाफ दिए, “हो महाराज। पल्टिएको हुनुपर्छ। यो सुनेर राजा निकै रिसाए । उनले बीरबललाई सोधे, “यसको मतलब तपाईंले मेरो आदेशको अवहेलना गर्नुभयो ? किन एकै समयमा मेरो सामु उपस्थित भएनौ ? यसका लागि म तिमीलाई सजाय दिन्छु। बीरबलले तुरुन्तै जवाफ दिए, “महाराज। यो साँचो हो कि म केहि बेर पल्टें, तर मैले तपाईंको आदेशको अवज्ञा गरेको छैन।
यदि तपाइँ मलाई विश्वास गर्नुहुन्न भने, तपाइँ यस बारे नोकरलाई सोध्न सक्नुहुन्छ। हो, यो टाइट पायजामा लगाउनको लागि ओछ्यानमा सुत्नुपर्यो त्यो फरक कुरा हो । बीरबलको यो कुरा सुनेर अकबर हाँस्न नसकेर बिरबललाई दरबारबाट जान दिए ।
कथाबाट पाठ सिक्ने: यस कथाबाट हामीले यो कुरा सिक्न सक्छौं कि परिस्थितिको अनुभूति गर्दै हामीले चालेको एक कदमले हामीलाई धेरै समस्याबाट बचाउन सक्छ। - ४. रूख अर्को मालिक दिनुहोस्
- कुनै बखत। दैनिकजस्तै सम्राट अकबर दरबारमा बसेर आफ्ना प्रजाका समस्या सुनिरहेका थिए । सबै जनता आफ्नो समस्या लिएर राजासमक्ष हाजिर हुन थालेपछि राघव र केशव नामका दुई जना छिमेकी आफ्नो समस्या लिएर दरबारमा आए । उनीहरुको समस्याको जड यी दुई घरको बीचमा फलफुलले भरिएको आँपको रुख थियो । मुद्दा आँपको रुखको स्वामित्वको थियो । राघव रुख आफ्नो हो र केशव झुट बोल्दै थिए । जहाँ केशवले रुखको वास्तविक मालिक आफू नै भएको र राघव झुटो भएको बताए । रूख एक र मालिक दुई को मामला धेरै जटिल थियो र तिनीहरू मध्ये कोही पनि छोड्न तयार थिएनन्। दुबै पक्षको कुरा सुने र सोचेर सम्राट अकबरले यो कुरा आफ्ना एक नवरत्न बीरबललाई सुम्पिदिए।घटनाको समाधान र सत्य पत्ता लगाउन बीरबलले नाटक रचे। त्यो साँझ बीरबलले दुई जना सिपाहीलाई राघवको घरमा गएर उसको आँपको रुखबाट आँप चोरिएको कुरा बताउन भने। उनले दुई जना सिपाहीलाई केशवको घरमा गएर त्यही सन्देश दिन भने । त्यहि बेला बीरबलले भने कि यो सन्देश दिएपछि आफू घरको पछाडि लुकेर राघव र केशवले के गर्छ हेर्नू । वीरबलले पनि राघव र केशवलाई घरमा आँप चोरी भएको जानकारी लिएर जान नपरोस् भन्नुभयो । सिपाहीहरूले वीरबलले भनेजस्तै गरे। दुई सिपाही केशवको घर र दुईजना राघवको घर गए ।
त्यहाँ पुगेपछि राघव र केशव दुवै घरमा छैनन् भन्ने थाहा पाए, त्यसैले सिपाहीहरूले यो सन्देश आफ्नी पत्नीहरूलाई दिए। केशव घर पुगेपछि उनकी श्रीमतीले आँप चोरी भएको खबर सुनाइन् । यो सुनेर केशवले भने, “ए भाग्यमानी, कमसेकम मलाई खुवाउ । आँपको मामिलामा अब म किन भोकै बस्ने ? अनि कुन रुख मेरो आफ्नै हो। चोरी भइरहेको छ भने हुन दिनुस् । बिहान देख्छु ।" यति भन्दै आरामै बसेर खाना खान थाले । तर, जब राघव घर आए र उनकी श्रीमतीले यो कुरा भने, उनी रूख जस्तै पछाडि दौडे । श्रीमतीले पछाडीबाट बोलाइन्, “हे खाना खाऊ”, जसमा राघवले भने, “म पनि बिहानै खाना खान सक्छु तर आज आँप चोरी भयो भने मेरो वर्षभरको मेहनत खेर जान्छ ।” दुवैको घरबाहिर लुकेर बसेका सिपाहीहरूले यो सबै दृश्य देखे र दरबारमा गएर वीरबललाई भने । भोलिपल्ट दुवै फेरि अदालतमा हाजिर भए ।
ती दुवैको अगाडि बीरबलले सम्राट अकबरलाई भने, “जहम्पनाह, सबै समस्याको जड त्यही रुख हो। त्यो रुख किन काट्दैनौं ? बांस बज्ने छैन, बाँसुरी बज्ने छैन। सम्राट अकबरले राघव र केशवलाई यसबारे सोधे, "यसबारे तिमीहरू दुवैको के विचार छ?" यसपछि केशवले भने, “महाराज, तपाईंको नियम हो। म उसलाई तिमी जस्तै भन्छु । म चुपचाप स्वीकार गर्छु। र राघवले भने, “गुरुज्यू, मैले त्यो रुखलाई सात वर्षसम्म पानी हालेको छु। यदि चाहनुहुन्छ भने, केशवलाई दिनुहोस्, तर कृपया यसलाई काट्न नदिनुहोस्। तिम्रो अगाडि हात जोड्छु। दुबैको कुरा सुनेपछि सम्राट अकबरले बीरबलजस्तै देखिन् र भने, "अब के भन्नू छ बीरबल?"
यसपछि बीरबलले राजालाई अघिल्लो रातको कथा सुनाए र मुस्कुराउँदै भने, “हुजुर, रुखको अर्को मालिक दिनुहोस्, यो कसरी हुन सक्छ? हिजो रातिको घटना र आजको घटनापछि त्यो रुखको वास्तविक मालिक राघव नै हो र केशव झुट बोलेको प्रमाणित भएको छ ।” यो सुनेर राजाले वीरबलको प्रशंसा गरे । उसले राघवलाई आफ्नो अधिकारको लागि लड्नको लागि बधाई दिन्छ र केशवलाई चोरी र झूट बोलेकोमा जेल हाल्न आदेश दिन्छ।
कथाबाट सिक्ने कुरा: हामीले एक रुख र दुई मालिकको कथाबाट सिक्छौं कि कडा परिश्रम नगरी छल गरेर अर्काको चीज चोर्दा नराम्रो परिणाम हुन्छ। - ५. बीरबलको उपस्थिति
- एकपटक सम्राट अकबरले आफ्ना प्रिय दरबारी बीरबललाई सोधे- तिमी यति अँध्यारो कसरी भयो ? राजाको भनाइमा अलि चिढ्याउने स्वर आयो, बीरबलले भने- अहँ, भगवानको ठाउँमा परोपकार बाँड्दा सबै दान जीवित प्राणीको अगाडि राखिदिए । सबैले आ-आफ्नो इच्छा र आवश्यकता अनुसार चीजहरू छान्थे, तर मैले बुद्धि र ज्ञान मात्र लिइरहे। रूप र रंगमा ध्यान दिएन। उल्टो रूप र रंग लिइरहनुभएको छ। बुद्धि र ज्ञानमा तिम्रो ध्यान गएन। यसरी बीरबलले आफू बुद्धिमान तर कुरूप छ भनी प्रमाणित गरे, उल्टो सम्राट सुन्दर तर मूर्ख छन्।
- ६. मूर्खहरूबाट बुद्धि
- सम्राट अकबरले बिरबललाई कहिले अत्यावश्यक र कहिले मनोरञ्जनका लागि कठिन प्रश्नहरू सोधे। एक दिन राजाले सोधे- तिम्रा तीक्ष्ण बुद्धि कहाँबाट आयो ? बीरबलले भने- जहाँपनाह, यो मैले मूर्खबाट पाएको छु जति सरल जवाफ, प्रश्न उति नै भ्रमपूर्ण र भ्रमपूर्ण हुन्छ, मुर्खसँग बुद्धि कत्ति पनि हुँदैन, यदि बुद्धि भएको भए किन मूर्ख भनिन्छ र आफूसँग नभएको कुरा अरूलाई कसरी दिने ? त्यसैले अकबरले मद्दत गर्न सकेनन्, सम्राट अकबरले मूर्खहरूलाई सोधे बीरबलले भने- हो, मुर्खहरूको आचरण र व्यवहारले गर्दा म उनीहरूलाई टाढिएँ । यसले मलाई ज्ञानी बन्ने बाटो खोल्यो ।
- ७. मोम शेर
- एकपटक इरानका राजाले खोरमा सिंह पठाए र भने कि यदि कसैले पिंजरा नखोलेर बाहिर निकाल्यो भने तिम्रो दरबारमा गहनाका लागि संसारमा प्रतिस्पर्धा हुन सक्दैन भन्ने कुरा स्वीकार गरिनेछ । अकबरले सबै दरबारीहरूलाई पिंजरा नखोइकन सिंहलाई बाहिर निकाल्न आग्रह गरे तर सबै असफल भए। अन्ततः बीरबल बोलाइयो । बीरबलले तातो लौरो लिएर सिंहलाई जलाउन थाले, मोमको सिंह केही बेरमै पग्लियो, बीरबलको बुद्धि देखेर अकबर निकै खुसी भए । बीरबलका कारण अकबरले इरानका राजासामु सम्मान गुमाए ।
- ८. जो लापरवाह र लापरवाह छ
- हरेक पटक जस्तै यस पटक पनि सम्राट अकबरले आफ्नो दरबारका दरबारका कर्मचारीहरूलाई सोधे कि संसारमा को लापरवाह र लापरवाह छ, जो पूर्ण रूपमा चिन्तामुक्त छ, कसलाई कुनै कुराको चिन्ता छैन, यो टाउको हल्लाएर सबै दरबारीहरू मौन भए। प्रश्न, किनकि कसैसँग जवाफ थिएन । त्यसपछि अकबरले बीरबललाई प्रश्नको जवाफ सोधे, तब बीरबलले तुरुन्तै जवाफ दिए र भने- जहाँ पाँच वर्षको बच्चा लापरवाह र चिन्तामुक्त हुन्छ, उसलाई कुनै प्रकारको चिन्ता वा डर हुँदैन। अकबर खुसी भए ।
- ९. जो सबैभन्दा छिटो दौडन्छ
- अकबरले अदालतमा प्रश्न उठाए, 'सबैभन्दा छिटो दौडने को हो?' कसैले चन्द्रमा भने, कसैले सूर्यलाई सबैभन्दा छिटो भन्यो, त्यसपछि वीरबललाई सोधियो, ‘महाराज, महाजनको चासो सबैभन्दा छिटो चल्छ, दिनरात चौगुना गतिमा बढिरहन्छ, योभन्दा छिटो कोही दौडन सक्दैन । बीरबलको जवाफ सुनेर अकबर खुसी भए।
- १०. तीन रुपैयाँ तीन प्रश्न
- एक दिन सम्राट अकबरका दरबारीहरूले सम्राटलाई गुनासो गरे- हुजूर, तपाईंले सबै प्रकारको काम वीरबललाई सुम्पिदिनुहोस्, हामी केही गर्न सक्दैनौं? राजाले भने- ठीक छ, अब म निर्णय गर्छु। उसले एक दरबारीलाई बोलाएर भन्यो- म तिमीलाई तीन रुपैया दिन्छु, उसको तीन चीज ल्याऊ। प्रत्येकले एक रुपैयाँ खर्च गर्नुपर्छ। पहिलो कुरा यहाँ हुनुपर्छ, दोस्रो कुरा त्यहाँ हुनुपर्छ, तेस्रो कुरा न यहाँ हुनुपर्छ, न त्यहाँ हुनुपर्छ। दरबारी तुरुन्तै बजारको पसलेकहाँ गएर तिनलाई यी तीन कुरा सोधे । उनको कुरा सुनेर पसले हाँस्न थाले र भने कि यी चीजहरू कतै पाइँदैन।दरबारीले ती तीनवटै कुरा धेरै पसलमा खोजे तर तीनवटै कुरा कतै नभेटिएपछि निराश भएर दरबार फर्कियो ।त्यसैले थाहा हुन्छ । सम्राट अकबरले बीरबललाई बोलाएर भने- जाउ यी तीनवस्तु लिएर जाऊ। बीरबलले भने- 'हुजुर' म यी कुराहरू भोलिसम्म तपाईंको सेवामा अवश्य पेश गर्नेछु। भोलिपल्ट वीरबल दरबारमा आउनेबित्तिकै सम्राट अकबरले उनलाई अघिल्लो दिनको सम्झना गराउँदै सोधे- किन, हाम्रा चीजहरू ल्यायौ ? बीरबलले तुरुन्तै भने- 'हो' मैले पहिलो रुपैया एक फकिरलाई दिएँ जो त्यहाँबाट भगवानको सामु गए। मैले दोस्रो रुपैया मिठाईमा खर्च गरें जुन यहाँ उपयोगी थियो र मैले तेस्रो रुपैया जुवा खेले जुन न त यहाँ, न उता अर्थात् परलोकमा उपयोगी हुनेछ। उनको कुरा सुनेर सबै छक्क परे र अकबरले बीरबललाई धेरै इनाम दिए।
- ११. काँटछाँट नगरी छाँट्ने
- एक दिन अकबर र बीरबल बगैँचामा घुमिरहेका थिए, बीरबल लतिफा पढिरहेका थिए र अकबर रमाइलो गरिरहेका थिए। तब मात्र अकबरले तलको घाँसमा बाँसको टुक्रा देखे र उनले बीरबलको परीक्षा गर्ने विचार गरे। बीरबललाई बाँसको टुक्रा देखाउँदै उनले भने, ‘के यो बाँसको टुक्रालाई न काटेर छोटो बनाउन सकिन्छ ? बीरबलले लतिफाह पढ्न छोडे र अकबरको आँखामा हेरे। अकबर मुस्कुराए, वीरबलले बुझे कि सम्राट सलामत उनीसँग ठट्टा गर्ने मूडमा थिए। अब, यो निराधार प्रश्न भएकाले, जवाफ पनि त्यस्तै हुनुपर्छ। वीरबलले यताउता हेरे, एक जना मालीले हातमा लामो बाँस बोकेको थियो । उनको नजिक गएर वीरबलले आफ्नो दाहिने हातमा त्यो बाँस र राजाले दिएको बाँसको सानो टुक्रा देब्रे हातमा लिए । बीरबलले भने, ‘हुजुर’ अब यो टुक्रा हेर, काँडाबिना सानो भयो, होइन र ? त्यो टुक्रा ठुलो बाँसको अगाडि सानो देखिनुपर्थ्यो ।बीरबलको चलाखी देखेर सम्राट अकबर मुस्कुराए ।
- १२. बीरबलको खिचडी
- एक दिन सम्राट अकबरले यो जाडो मौसममा नदीको चिसो पानीमा रातभर उभिने मानिसलाई शाही खजानाले पुरस्कृत गरिने घोषणा गरे । यो घोषणा सुनेर एक गरिब धोबीले पुरै रात नदीमा उभिएर भोलिपल्ट राजाको दरबारमा इनाम माग्न गए । राजाले त्यो धोबीलाई सोधे, तिमी कुन शक्तिको सहाराले रातभर नदीमा उभियौ भनी ? धोबीले नम्रतापूर्वक जवाफ दियो, आलमपनाह, म रातभर दरबारको छानामा बलिरहेको बत्तीलाई हेरिरहेँ, त्यसको शक्तिले गर्दा म रातभर खोलामा उभिन सकेँ । उनको जवाफ सुनेपछि राजाले भने, यसको मतलब यो हो कि दरबारको बत्तीको उज्यालोको तातोले रातभर पानीमा उभिन सक्छ, त्यसैले इनामको हकदार हुन सक्दैन। धोबी दुःखी भयो र वीरबलकहाँ गएर निराश स्वरमा भने, राजाले दरबारमा इनाम दिन इन्कार गरेका छन्, धोबीले कारण पनि बीरबललाई बताए । बीरबलले गरिब धोबीलाई सान्त्वना दिए र घर पठाए। भोलिपल्ट राजाले वीरबललाई दरबारमा भेट्टाएनन् र उनलाई बोलाउन नोकर पठाए । खादिम आएर खबर गरे, वीरबलले आफ्नो खिचडी पूरै पकाएपछि मात्र दरबारमा आउन सक्ने बताए । यो सुनेर राजा धेरै छक्क परे र आफ्ना दरबारीहरू लिएर वीरबलको घरमा पुगे । त्यहाँ उनले दुईवटा लामो बाँसको माथि भातको भाँडो झुन्डिएको र तल जमिनमा आगो बलिरहेको देखे । राजाले तुरुन्तै सोध्नुभयो, बीरबल, यो के हो तमाशा ? यति टाढा राखिएको भाँडोमा खिचडी पकाउने ? हुजूर पक्कै पकाइन्छ, बीरबलले जवाफ दिए। कसरी ? सम्राट अकबरले सोधे ? जहाँपनाह दरबारको माथि बलिरहेको बत्ती जस्तै हो कि गर्मीले धुलाई रातभर खोलाको पानीमा उभिन्थ्यो। बीरबलले भने ।बीरबलको तर्कसंगत जवाफ सुनेर सम्राट अकबर लज्जित भए र उनले तुरुन्तै धोबीलाई खोजेर पुरस्कृत गर्न आदेश दिए।
- १३. अन्धाको संख्या
- एक दिन सम्राट अकबरले बीरबललाई सोधे- बीरबल भन्नुहोस्, यो संसारमा कसको संख्या बढी छ, जसले देख्न सक्छन् कि अन्धो ? बीरबलले भने, ‘यतिबेला तिम्रो प्रश्नको जवाफ तत्कालै दिन सक्ने अवस्था छैन, तर हेर्न सक्नेभन्दा दृष्टिविहीनको संख्या बढी हुनेछ भन्ने विश्वास छ ।जाले भने- तिमीले आफ्नो कुरा प्रमाणित गर्नुपर्छ, वीरबलले पनि खुसीसाथ राजाको चुनौती स्वीकार गरे। भोलिपल्ट वीरबल बजारको बीचमा नबुनिएको खाट बोकेर बसे र बुनन थाले, उनको छेउमा दुईजना मानिस कागज र कलम लिएर बसेका थिए । केही बेरमा यहाँ के भइरहेको छ हेर्न त्यहाँ भीड जम्मा भयो। त्यहाँ उपस्थित सबैले बीरबललाई एउटै प्रश्न गरे– बीरबल तिमी के गर्दै छौ ? वीरबलको छेउमा बसेका दुवैजनाले यस्ता प्रश्न गर्नेहरूको नाम सोधिरहेका थिए र बजारको बीचमा वीरबलले खाट बुनिरहेका छन् भन्ने कुरा राजाको कानमा पुगेपछि उनले पनि त्यहीँ गएर सोध्नुभयो । प्रश्न - के गर्दै हुनुहुन्छ ? कुनै जवाफ नदिई बीरबलले आफ्नो छेउमा बसेका एक व्यक्तिलाई सम्राट अकबरको नाम पनि लेख्न आग्रह गरे, त्यसपछि सम्राटले त्यस मानिसको हातबाट कागजको बन्डल लिए, जसमा ‘अन्धोहरूको सूची’ लेखिएको थियो, सम्राट। बीरबलले सोधे मेरो नाम किन लेखिएको छ ? बीरबलले भने जहाँपनाह, तिमीले देख्यौ कि म खाट बुनिरहेको छु, तैपनि तिमीले प्रश्न सोध्यौ म के गर्दैछु। राजाले देखे कि हेर्न सक्ने व्यक्तिहरूको सूचीमा एक पनि नाम छैन, तर दृष्टिविहीनहरूको सूची धेरै भारी छ। बीरबलले भने-हुजुर, अहिले तिमीले मसँग सहमत भइसकेका छौ कि संसारमा अन्धोको संख्या धेरै छ।
- १४. मेरो वाचा बिर्सियो
- अकबर बीरबलको मिठो जवाफमा धेरै विश्वस्त भए, एक दिन दरबारमा खुसी हुँदै बीरबललाई केही पुरस्कारको घोषणा गरे तर धेरै दिन बितिसक्दा पनि बीरबलले पुरस्कार पाएनन् । वीरबल निकै अलमलमा परे कि महाराजलाई कसरी सम्झाउने ? एक दिन महाराजा अकबर यमुना नदीको किनारमा साँझ घुम्न गए। बीरबल उनीहरूसँगै थिए, अकबरले त्यहाँ एउटा ऊँट घुमिरहेको देखे। अकबरले बीरबललाई सोधे- बीरबल भन्नुहोस् ऊँटको घाँटी किन झुकेको छ ? वीरबलले महाराजलाई आफ्नो वाचा सम्झाउने यो नै उपयुक्त समय हो भन्ने ठाने।उहाँले जवाफ दिनुभयो, महाराज, यो ऊँटले कसैलाई वाचा गर्न बिर्सेको छ, जसका कारण ऊँटको घाँटी मुरिएको छ ।महाराज भन्नुहुन्छ– जसले आफ्नो वाचा बिर्सन्छ उसलाई भगवान झुक्छ । ऊँटको जस्तै गर्दन, यो एक प्रकारको सजाय हो, तब मात्र अकबरले थाहा पाए कि उसले बीरबललाई गरेको वाचा पनि बिर्सेको छ। उसले बीरबललाई छिटो दरबारमा हिँड्न भन्यो र दरबारमा पुग्ने बित्तिकै उसले पहिले पुरस्कारको रकम बीरबललाई दियो र भन्यो, बीरबल, मेरो घाँटी ऊँटझैँ झुक्ने छैन। यसो गर्दा अकबरले आफ्नो हाँसो रोक्न सकेनन् र यसरी बीरबलले आफ्नो चतुराईले राजाबाट बिना माग्न आफ्नो इनाम प्राप्त गरे।
